Proces prowadzący do emocjonalnego i formalnego rozwodu jest długi i wiąże się z bardzo trudnymi emocjami u rodziców, ale też i u dzieci.
Jeżeli rodzice decydują się na rozwód to znaczy, że dotychczas rodzina przeszła wiele trudnych doświadczeń. Zapewne do tego momentu dzieci były świadkami wzajemnie krytycznych postaw, bardzo trudnych i nieprzyjemnych emocji, dystansu emocjonalnego, nierzadko kłótni i uogólniając braku stabilności emocjonalnej. Sam rozwód jest efektem zazwyczaj długotrwałej relacji, która musiała być od jakiegoś czasu nie do wytrzymania przynajmniej dla jednej ze stron.
A zatem dzieci w takiej rodzinie były świadkami napięć i sytuacja rozwodowa to wyzwanie, by wraz z zakończeniem małżeństwa zakończyć przekazywanie napięć dzieciom i nie angażować ich do konfliktów między rodzicami.
Jeżeli decyzja o rozwodzie już zapadła rodzice mogą zadbać o dzieci poprzez uzyskanie wsparcia dla siebie i swoich trudnych emocji u innych dorosłych z rodziny lub specjalistów takich jak psycholog, psychoterapeuta czy nawet psychiatra.
Po co im ta pomoc? Żeby móc zminimalizować emocjonalne niekorzystne skutki u dzieci w rodzinie. Minimalizować poprzez uzyskanie wskazówek, co do postępowania w tak trudnej sytuacji oraz radzenia sobie z własnymi emocjami.
Jeżeli jednak rodzice nie decydują się na pomoc powinni wiedzieć, że o decyzji rozwodowej należy poinformować dzieci. Porozmawiać we dwójkę z dziećmi. Przekazać jak będą wyglądały zmiany w rodzinie, gdzie i z kim dzieci będą mieszkać, jak często będą widywać się z rodzicem, który z nimi nie zamieszka.
Opis powodu rozwodu nie może być pełen bolesnych szczegółów, wystarczy jasno powiedzieć ,że nie udało się przezwyciężyć problemów i muszą się rozstać.
Trzeba zapewnić, że mimo tego nadal jako rodzice będą wspólnie troszczyć się o dzieci i organizować ich życie tak, by nie musiały za bardzo tęsknic za jednym z nich.
Powinni mówić o sobie wzajemnie bez nienawiści, obelg i oskarżeń. Tę stronę rozwodu zostawić dorosłym, którzy będą ich wspierać. Należy szukać dla siebie tego wsparcia, żeby nie obciążać dzieci oczekiwaniem, że będą wysłuchiwać jak ekstremalnie trudne chwile przeżywają. Rola ta dla dziecka jest nieodpowiednia i obciążająca nieadekwatnie do możliwości.
Dziecko ma prawo cieszyć się dzieciństwem i oczekiwać wsparcia od rodziców, a nie wspierać rodziców. Odwrócenie ról w rodzinie czyli parentyfikacja ma niekorzystne skutki na przyszłość dla rozwoju dziecka.
Pamiętać trzeba, że w momencie cierpienia jesteśmy skupieni na sobie, uwaga kieruje się na poczucie krzywdy, porażki, żal, rozpacz, gniew itp…
Dlatego należy zachować uważność na samopoczucie dzieci i rozmawiać z nimi o tym co czują, co myślą, czego się boją.
Dzieci chcą kochać oboje rodziców i nie chcą wybierać ,kto lepszy.
Sytuacja rodziny po rozwodzie wymaga adaptacji. Potrzebuje czasu i przechodzi przez etapy podobne do etapów w procesie żałoby.
Zazwyczaj jednak dociera do ostatniego etapu czyli akceptacji i zabliźnienia ran.
Należy pamiętać, że jeżeli dzieci sygnalizują swoim zachowaniem, iż nie radzą sobie emocjonalnie należy zgłosić się do specjalisty po pomoc.
W przypadku dzieci młodszych mogą okazać się przydatne poniższe propozycje z literatury.
Polecam:
- ,,Bajki ,które leczą” Doris Brett
- ,,Bajki terapeutyczne” Maria Molicka
Kinga Zajkowska-Barwińska
psycholog,psychoterapeuta
